Dystymia leczenie i przebieg Waszej choroby

a po drugie smutek wynikający z tego,ze czuje bezsens wszystkiego co sie dzieje, nie uczestniczyłam w zyciu naprawdę ono przepływało obok

Całe życie myślałam, że każdy tak ma. Tak nie jest?

ja mam bezsens wszystkiego związanego ze mną, ale świadomość że inni potrafią prawdziwie żyć. Dlatego nie zgadzam się z twierdzeniem, że życie nie ma sensu, bo ma ogromny potencjał z którego ja niestety nie potrafię korzystać. to tak jakby konającemu z pragnienia człowiekowi puścić reklamę jakiegoś napoju.

no, ale ja właśnie to napisałam,ze jest to częścią kultury ludzkiej i daje inspiracje tylko innymi słowami, nawet napisałam, że na każdych studiach powinna być filozofia obowiązkowo przez 4 semestry

mi starczyły 2 semestry żeby mieć jej dość zwłaszcza filozofia współczesna jest zbyt niezrozumiała na mój mały niedostatecznie pofałdowany mózg ale jak chciałem zasnąć to wystarczyło tylko zacząć czytać teksty Heideggera czy Husserla aby zasnąć.

Ja to sobie lubię pofilozofować ale tak po swojemu a nie naukowo chociaż z wykształcenia jestem używając XIX wiecznej terminologii filozofem społecznym tak jak np Marks

A co do sensu życia to dopóki mu go nie nadamy to takowego nie ma.

Czuję się jak kaleka. Dają rentę na dystymię?

Czuję się jak kaleka. Dają rentę na dystymię?

nie dają zresztą trzeba minimum 5 lat legalnej pracy mieć( chyba ze jest się upośledzonym umysłowo lub nie ma ręki nogi, itp)

Czuję się jak kaleka. Dają rentę na dystymię?

Kiya, a Ty bierzesz jakieś leki?

Guzik, nie biorę, boję się lekarzy. Ale jakbym miała marchewkę w postaci potencjalnej renty to może bym poszła

carlosbueno, to ujnia.

Kiya, A marchewka ,że masz szansę poczuć się lepiej nie wystarczy??

*Wiola*, przecież widzę, że osoby na lekach czują się tak samo źle jak ja bez leków.

Kiya, Hmm, ja widzę co innego. Gdyby nie leki od 20 lat z domu bym tyłka nie ruszyła. Nie jest idealnie, ale nas pewno lepiej niż bez leków. Oczywiście nie od razu i nie wszystkim ale dają dużo.

Kiya, Pomóż sobie jakoś..

Gdyby nie różne możliwości leczenia, to nawet z łóżka bym nie wstała i najprawdopodobniej bym w tym łóżku zdechła z bólu.

*Wiola*, ala1983, więc wytłumaczcie mi w jaki sposób będąc w takim stanie w ogóle dotarłyście do lekarza? Bo ja tego nie rozumiem, nigdy nie rozumiałam. Dla mnie to jakiś paradoks.

Kiya, przepraszam, że wtrącę...mnie pomaga Mąż i siła woli. Miałam ogromne trudności w dotarciu do lekarza, nie raz rezygnowałam, ale kiedy już nie mogłam wytrzymać sama ze sobą, łyknęłam leki, które jakoś stłumiły mój lęk i dałam radę. To pomogło mi uwierzyć, że mogę jednak. Nie raz, w dalszym ciągu, odwołuję wizyty u lekarza, znajomych, ale cały czas próbuję.

Kiya, Normalnie, na czworaka..

*Wiola*, Wytłumacz jej proszę, bo ja muszę już kończyć.

Kiya, Nie rozumiem? Fizycznie? Mnie też ktoś zawsze zawoził.

*Wiola*, tak, fizycznie i psychicznie... Mnie nie ma kto zawieźć. A sama nie mam w sobie siły ani woli walki.

-- 23 wrz 2012, 22:36 --

jasaw, jak się odłowa wizytę, to zostaje się bez leków i jest jeszcze gorzej.

Kiya, Ale do pracy docierasz. prawda? Więc siłę byś znalazła. Co do woli , hmm, może ja teraz nie rozumiem, ale zawsze ją miałam i zrobiłabym dosłownie wszystko ,żeby coś zmienić.

*Wiola*, praca to nie lekarz. A ja woli nigdy nie miałam. Zużyłam wszelkie jej pokłądy w podstawówce.

Kiya, trafiłam na nadzwyczajną p.doktor i przychodnię. Można zamawiać recepty, a pokazać się trzeba raz na 3 miesiące. Ostatnio powiadomiłam p.Doktor o swoich problemach i okazała wielkie serce...powiedziała, że mam przychodzić wtedy, gdy jestem w stanie.

A co do sensu życia to dopóki mu go nie nadamy to takowego nie ma.

To ewidentnie myśl zgodna z filozofią egzystencjalizmu.

Ja uważam, że filozofia jest wspaniała. Gdyby nie filozofowie to nadal siedzielibyśmy w jaskiniach a ostatnim krzykiem mody byłby krzemień. Jak w moim życiu nastąpi lepszy moment to nie wykluczam, że może wybiorę się na studia filozoficzne a na pewno będę starał się przeczytać wszystkie ważne dzieła z filozofii. Ludzie to w większości pieprzone dupki, którzy mniemają się ludźmi a tak naprawdę ich życie podporządkowane jest zwierzęcym instynktom i dlatego filozofowie nie cieszą się dobrą sławą w takim społeczeństwie. Z filozofa taki sam pożytek jak z maklera pracownika fabryki skarpet taksówkarza czy np. sklepikarza.

*Wiola*, przecież widzę, że osoby na lekach czują się tak samo źle jak ja bez leków.

Kiya! Ja bez leków nie funkcjonuję! Biorąc leki chyba ocieram się o normalność. Bez leków? Leżę i kwiczę.

Mnie rodzice musieli zaprowadzić na pogotowie bo nie byłam już w stanie samodzielnie chodzić, tam skierowali mnie do PZP, uznałam to za bzdurę i jeszcze się męczyłam z dwa miesiące, aż było tak tragicznie że stwierdziłam, że albo ten psychiatra mi pomoże albo umrę i się doczłapałam. Niepotrzebnie pozwoliłam na rozwijanie się tego beznadziejnego stanu, tyle że sama bym nie wpadła że to się leczy, uznałam że to ja jestem jakaś upośledzona, ewentualnie że mam jakiegoś guza mózgu, żałuję że do lekarza trafiłam tak późno, tyle bezsensownej męki.

Ja mogę Ciebie dopchać do tego lekarza!

Kochani, ale zapominacie, że ja już się leczyłam. Pół roku wycięte z życiorysu. Pół roku bycia zależną od małych białych pieprzonych pigułek. Ciągłe zwiększanie dawek i zmienianie leków. Tak ma wyglądać życie?

Kochani, ale zapominacie, że ja już się leczyłam. Pół roku wycięte z życiorysu. Pół roku bycia zależną od małych białych pieprzonych pigułek. Ciągłe zwiększanie dawek i zmienianie leków. Tak ma wyglądać życie?

Może nie do końca, ale coś koło tego. Co jest złego w ćpaniu jakiś małych białych gówienek, jeśli one dają ci szanse na normalne życie?

Trzeba tylko trafić na odpowiedni lek tak mi się wydaje. No chyba, że twoje zaburzenia nie są związane ze złym neuroprzekaźnictwem(?) to już inna sprawa wtedy tylko psychoterapeuta może pomóc. Ja np. biorę seroxat po pewnym czasie przestał na mnie działać, więc nawet nie chciałem słyszeć o zwiększaniu dawki z 20 mg w górę. Wolę to odstawić w cholerę i zacząć się leczyć czymś, co będzie rzeczywiście na mnie działało. Bo tak na prawdę to nie zależy mi na tym żeby GlaxoSmithKline zarobiło na mnie więcej. Niestety ich cukierki okazały się gówniane, więc niech inni je biorą ja poszukam sobie czegoś nowego.

Paroksetyna to mój pierwszy lek, więc może stąd moja nadzieja na wyleczenie nie wiem jak na to będę się zapatrywał, kiedy np. jakaś piąta z kolei substancja czynna mnie zawiedzie. Gówno się zdarza.

Kiya a badałaś tarczycę?

Jeśli chodzi o leki to z pięciu które jadłam tylko jeden był dobry, reszta to syf, większy, mniejszy - kupa czasu stracona na testowanie i nadzieję że będzie lepiej i te skutki uboczne do dupy. Koszmar. No ale jak nie było wyjścia to się jadło i umierało dwie godziny na podłodze z niemożliwości poruszenia się. Teraz po dwóch latach testowania chyba zaprzestanę na konkretnym zestawie leków (wenlafaksyna + fluanxol), po dwóch latach jedzenia różnych tableteczek. JUHU!

Kiya, Ty chyba nie masz dystymii ale bardziej to depresja. Bez leków sobie nie poradzisz. Zresztą jak mnie dopadnie podwójna depresja to pewnie też z podkulonym ogonem pójdę po proszki bo prawdopodobnie nie znajdę już tyle sił by bez nich zachować pozory normalności. Ze zwykłą dystymią jakoś daję radę ale ile mnie to siły kosztuje wiem tylko ja i Wy bo znacie to paskudztwo.

Jak mniej to kontroluję to od razu można zauważyć moją aktywność na forum i użalanie się nad sobą.

Bezpodstawne zmęczenie ze zmęczeniem na kontrolowanie tego uczucia wysysa większość energii i na życie pozostają już tylko okruchy. Myślę, że dlatego udręczony mózg czy podświadomość wciąż generuje kołysankę do snu- "umrzeć, jak wspaniale jest umrzeć i odpocząć" czasami nawet w momentach kiedy jest wszystko OK a nawet lepiej. No i paradoksalnie do tego wszystkiego nie zamierzam na razie zrobić nić głupiego.

Kiya!!!, jeśli już choroba kontroluje twoje życie a nie TY to pora znów sięgnąć po leki.

Jesteś fajną dziewczyną, nie poddawaj się i resztką sił zawalcz o siebie.