Czy czas na wizyte u specjalisty czy może to nie ma sensu ?

Witam, od kilku lat jestem smutny [6?] nic mnie zupełnie nie cieszy i nie sprawia mi przyjemności [nawet rożne używki teoretycznie powodujące euforie nie działają... ]. Ogólnie, coraz bardziej się alienuje i niszczę resztki moich relacji z ludźmi... Sprawiam, że już nigdy więcej się do mnie nie odezwą. Żeby zasnąć musze wypić przynajmniej butelke wina, inaczje nici ze spania, co i tak nie zapewnia mi komfortu poniewaz albo budze sie nie wyspany, albo w srodku nocy i juz do rana moge tylko drzemac. Moje zycie sprowadza sie do egzystenji, porzucilem wszystkie pasje, nie nawiazuje nowych kontaktow. Z naturalnie marudzacej i narzekajacej osoby stalem sie smutnym szarym czlowiekiem, ktory juz nawet nie marudzi tylko znika po malu i nikt na to nie zwraca uwagi. W wymuszonych relacjach z ludzmi, coraz czesciej wylazi ze mnie chamstwo.

do sedna, czy to depresja? czy po prostu jestem wyjatkowo beznadziejna, szara osoba, ktora powinna sie jakos ogarnac i przestac uzalac nad soba? [do tej pory nie wiem jak to zrobic bo nic z dostepnych srodkow(leganych lub nie) nie pomoglo ]

pozdrawiam

Myślę, żę nikt stąd nie podejmie się stawiania komuś diagnozy... Chyba warto się przejść z tym do lekarza. Ja bym poszedł po tym co opisałeś. [w zasadzie poszedłem w podobnej sytuacji i mi pomógł]

johnyjohny,

Moim zdaniem tu nie o środki chodzi. Umysł płata Ci jakiegoś figla, może warto się skonsultować z psychologiem... Psychiatra Cię będzie raczej od razu chciał futrować chemią, a moim zdaniem zgubiłeś kontakt ze sobą i swoimi uczuciami. Chemia w odnajdowaniu siebie raczej nie pomaga... co, jak piszesz, właśnie doświadczyłeś.

Pozdro.

mam umowiona wizyte [śr], ale zwiazany z nia optymizm przeminal. Z tego co czytalem nie da sie tego wyleczyc do akceptowalnego poziomu w trybie ekspresowym - tzn przeszywajacy, blokujacy smutek zmienic na zwykly + totalny brak koncentracji na czymkolwiek na mozliwosc maksymalnego skupienia... a bez tego nie widze dalszej przyszlosci...

jezeli jestem w bledzie, to prosze o wyprowadzenie z niego.

johnyjohny,

Trochę wysiłku trzeba w to włożyć, powolutku, powolutku, poszukaj jakiegoś psychologa, rozmowa z fachowcem wiele daje, na początku będziesz mógł się wygadać, a to już dużo.

Kiedyś przechodziłem przez taki stan, jedyne co mogłem, to funkcjonować jak maszyna, skorzystałem też z pomocy psychologa... no i jakoś poszło... też powolutku, powolutku... najpierw indywidualnie, potem w grupie...

jak się nie pozbieram do tygodnia to naprawdę stracę wszystko, nie mogę sobie na to pozwolić, musi być jakiś sposób żeby temu zapobiec. Musi...

johnny z tego co przeczytałam to jesteśmy w podobnej sytuacji. No trochę innej ale uczucia podobne. Sama zastanawiam się, czy iść do lekarza dlatego nie potrafię Ci pomoc w podjęciu decyzji (sama jestem coraz bliżej decyzji żeby jednak spróbować lekarza), ale jeśli miałbyś ochotę porozmawiać to zapraszam.

Osobiście uważam że decyzja o udaniu się do specjalisty jest bardzo trudna. Zwłaszcza jeśli ktoś nie umie się otworzyć, a stan złego samopozucia (tak to nazwijmy...) trwa długo. Samo umówienie się na wizytę jest już małym sukcesem i krokiem do wolności.

Dostałem EffectinER 75 + Deprexolet jako czasowe rozwiazanie zebym sesje ogarnal, a potem chca mnie czyms innym i jakos inaczej uszczesliwiac. [jutro zakupy i zobaczymy]

Deprexolet został wycofany z obiegu na podstawie "Decyzja Nr 41/WC/2010 z dnia 09-09-2010" ;].

Swoją drogą lekarz od razu Ci to zapisał? Mógłbyś opisać po krótce jak wyglądała wizyta?

Wywiad, oczekiwania, to ma byc jako tymczasowe rozwiazanie, pozniej ma byc jakas terapia i zrobia ze mnie chodzace szczescie w zamian za moj portfel[tak to odebralem]. Aktualnie mam przetrwac sesje taki byl moj cel i takie cos dostalem. Dalszej terapi takim czyms nie widze bo sztuczne szczescie mnie nie cieszy. Wracajac do Deprexolet'u poczytalem o tym i jednak wole byc niewyspany niz tym sie szprycowac.

johnyjohny,

Bardzo mądrze... Unikaj leków i tych co je przepisują... flaszka dobrego pyfffka przed snem tez daje dobry efekt. I gon na terapię, ale raczej unikaj psychiatrów...

W końcu na drugiej wizycie wysępiłem jakąś hipotezę i oto co teoretycznie mi dolega "Zaburzenia osobowości z nawarstwieniem lękowo-depresyjnym".

Lekarz stwierdził ze farmakologicznie może dać mi namiastkę szczęścia i energii [ale bez przesady, żebym po ścianach nie latał...] dzięki którym będę mógł dalej egzystować, jednak jak chce coś faktycznie zmienić to mam iść do terapeuty.