Aktorstwo jako antidotum?

Chciałbym poruszyć tutaj wątek aktorstwa a sposobu pokonywania swoich lęków i nieśmiałości, odnalezienia siebie.

Aktorstwo jako forma terapii a jednocześnie zabawy, pracy nad charakterem i drogi do ciekawych możliwości.

Co o tym sądzicie?

Znacie kogoś, załóżmy, nieśmiałego i mniej asertywnego niż większość, który się wybił właśnie na takim kierunku?

Sam osobiście znam dwie osoby, które w czasach liceum w żaden sposób nie pretendowały do tych ról, a odnalazły się na takich studiach.

Więc co sądzicie, chciałbym poznać Wasze opinie.

-- 05 paź 2012, 14:37 --

forever alone -.-

ja tam za bardzo udawać/grać nie umiem. Po mnie i tak wszystko widać.

myślę, że bardzo fajny temat.

Tu nie chodzi o granie i pozostanie aktorem, tylko właśnie o pracę nad charakterem.

Z chęcią poczytałbym o ewentualnych postępach.

Nieśmiałe osoby muszą mieć niesamowite samozaparcie aby zostać aktorem

Ruda22 - A czy nie uważasz właśnie, że dzięki 'masce' jakiej umożliwia sztuka aktorska, łatwiej będzie takim osobom wyrzucić z siebie złe emocje, a przy okazji lepiej poznać siebie?

Nieśmiała osoba dla przykładu gniew stłumi w sobie, zamiast krzyknąć na kogoś.

Ciekawy temat, naprawdę. Ja się przyznam, iż grałam od podstawówki, a także występowałam w różnych konkursach recytatorskich. Oprócz tego chodziłam też na lekcje śpiewu. Ale czym byłam starsza, tym bardziej trzeba mnie było przymuszać do owych wystąpień . Niemniej wiem, że dobrze mi to wychodziło i nawet myślałam, aby iść na PWST, lecz rozeszło się po kościach... Może kiedy doprowadzę swoją psychikę do porządku (w miarę), wtedy się odważę? Przez lata grania nie zrobiłam się pewniejsza siebie ni nic w tym rodzaju, nie zyskałam nowych przyjaciół ni nic w tym stylu. Także to akurat dla mnie nie było antidotum.

Kiedyś zdziwiłam się dowiadując się, że niektórzy aktorzy są nieśmiali. Aktorstwo to udawanie kogoś innego. Nakłada się wtedy "maskę", nie jest się sobą. Niektórym nieśmiałym osobom myślę, że to może pomóc, lecz nie znam osobiście nikogo takiego (nie mam znajomych, którzy by praktykowali aktorstwo w jakimkolwiek wydaniu).

Myślę, że to dobry sposób, ale trzeba trafić na odpowiednich ludzi (zresztą jak wszędzie). Jak się zagra do czegoś, gdzie ekipa będzie wyrozumiała to może to być dobre. Ale gdy ktoś będzie na Ciebie krzyczał to tylko ci zaszkodzi.

Nie znam żadnych nieśmiałych aktorów, zawsze myślałem że aktor jest osobą otwartą. Teraz tak myślę, że jeśli takie osoby istnieją, to muszą 2x ciężej pracować w tym zawodzie.

janko12, ja myślę zupełnie odwrotnie. Mnie granie kogoś innego przychodzi z łatwością, gorzej jak ktoś już zna moje problemy - dopiero wtedy zaczyna się jazda bez trzymanki

Wydaje mi się, że każdy rodzaj oderwania działa kojąco. Wiadomo trzeba się skupić na czymś to nie myśli się tyle o innych rzeczach. Po prostu nie ma na to czasu. A każdą wolną chwilę chciało by się oddać nowej pasji.